sevi...

Yarım kalmışlarız biz. Yarım yapanlardan hani. Her işe tutkuyla başlayıp büyük hayal kırıklıklarıyla yatağa girenlerden. Hiçbir canlının sahip olamayacağı bir heves bizimkisi ama bütün ölülerin sahip olabileceği kadar sabit. Karar vermekten korkarız kararsız kalmaktan da. Ve o arada sıkışmadan yaşamaya çalışıyoruz ya da ölmeye. Birilerimiz müzik yapar içinde yanlış notaların olduğu. Birilerimiz görünmeyeni film yapar içinde eksik parçaların olduğu. Birilerimiz yazılar yazar içinde duygu hatalarının olduğu. Birilerimiz sabahı görmeye çalışır içinde geçmemiş anıların olduğu. Ama ne biliyor musunuz? Kargaların bile soğuktan donduğu gecelerde, nefes almaya çalışırız biz içinde en çok sevginin olduğu. Yarım mı doğduk yaptıklarımıza yoksa bütünüyle herşey mi yarım? En sarı hayallerimizin karşısına dikilen kalp kırıntıları ya da beyin parçaları. Arkamızın karanlığı önümüzün beyazını griye çevirir biraz ama en iyi ne yaparız biz bilir misiniz? Severiz. Öylece severiz işte. Hani derler 'Tüm kalbimle seviyorum'. bizim sevgimiz iç organlarımıza sıçramış sanki. Evet, en zor olanlardan ama en büyüklerinden. En az yarım yaptığımız, en fazla iyi yaptığımız, en az tuttuğumuz elinden, en çok koruduğumuz herkesten. Öylece severiz işte.