sevm...

Sevmek, her şey için parlaktı. Sevmek, kanserin kemoterapisi gibiydi aslında; sonunun ne olacağını asla bilemediğin, hiç tatmadığın acıları içinde beslediğin ama umudunu en sonuna kadar koruduğun anlar toplamı.

Bazen ılık bir rüzgar akşamleyin, bazense kuru bir soğuk sabahları.

Takılıp düştün mü sevdiğinin saçlarına; önce güler sana sevmek sonra tutar kalbinden kaldırır usulca.

En büyük yaralarını o sarar yine; bastırarak, acıtarak.

Kızarsın ona, bağırır çağırırsın, küfür eder, küsüp gidersin. Sesini çıkarmaz sevmek, dönmeni bekler; döneceğini bilir. Dönersin de sana sadece özlemle sarılır, sarı gibi sarılır.

Sevmek, en büyük engellerin en büyük korkusu; sevmek inancın nefesiydi sıcak.

Her şeyi unutursunuz da sevmeyi asla. Değil mi?